81 lat temu, 1 września 1939 r. o godz. 4:45 rozpoczęła się inwazja III Rzeszy Niemieckiej na Polskę.
Pomimo licznych deklaracji i zobowiązań sojuszników II Rzeczpospolita pozostała w tych dniach osamotniona na placu boju. Wojsko Polskie broniło się heroicznie, czego przykładem może być obrona składnicy tranzytowej na gdańskim Westerplatte, bitwa pod Mokrą, walki pod Wizną (tzw. Polskie Termopile) czy największa polska operacja ofensywna tamtej kampanii - bitwa nad Bzurą. Niestety, wielkie męstwo i poświęcenie polskich żołnierzy nie było w stanie przechylić na naszą korzyść szali zwycięstwa w obliczu niemieckiej przewagi liczebnej i technologicznej. W związku z przekroczeniem wschodniej granicy RP przez Armię Czerwoną 17 września 1939 r. stało się jasne, że Rzeczpospolita nie zdoła obronić się przed dwoma najeźdźcami. Ostatecznie siły polskie złożyły broń 6 października 1939 r. Polska uległa, ale nigdy się nie poddała. Jeszcze przed kapitulacją rozpoczęło się tworzenie struktur, mających podjąć działania przeciwko okupantom w ramach Polskiego Państwa Podziemnego, a ewakuowani z Polski żołnierze wzięli udział w walkach na niemal wszystkich frontach II wojny światowej.
Wydarzenia tamtych dni stały się początkiem wielkiego konfliktu o zasięgu globalnym. II wojna światowa, która zaczęła się od ataku nazistowskich Niemiec na Polskę okazała się być jedną z najstraszniejszych katastrof w dziejach ludzkości. Mroczne oblicza tamtych czasów, takie jak bestialska okupacja czy obozy zagłady będące emanacją nazistowskich teorii o wyższości rasowej są najgłośniejszymi krzykami w piekielnej arii cierpienia, zagranej na krzywdach ofiar niemieckiego totalitaryzmu.
Pamiętajmy o bohaterach i poległych w tej nierównej walce oraz o wszystkich niewinnych ofiarach tamtych mrocznych dni. Cześć i chwała!