Historia

Pierwotnie Bolków istniał jako osada, która na przestrzeni lat rozbudowywała się jako podgrodzie zamku. Następnie po lokacji miasto czerpało zyski z ożywionego ruchu handlowego. W 1312 roku Książę Bernard Świdnicki nadaje miastu nazwę Bolków, dla uczczenia swego nie żyjącego już ojca Bolka I zw. Surowym. Dzięki łaskawości władców i korzystnemu położeniu, miasto rozwijało się szybko, stając się ośrodkiem handlowym i rzemieślniczym. W 1392 r. Bolków przeszedł pod panowanie Czech. W I poł. XVI w. miasto przechodzi pod panowanie niemieckich Habsburgów. W XVI i XVII w. Bolków nawiedziło wiele klęsk, które na długie lata zahamowały rozwój miasta. Były to powodzie, pożary, epidemie, a nawet w 1590 r. silne trzęsienie ziemi. Również wojna trzydziestoletnia była pasmem klęsk i niepowodzeń, poza stratami materialnymi, miasto bezpośrednio po wojnie liczyło zaledwie 100 mieszkańców W 1703 roku Bolków został zakupiony przez zakon cystersów z Krzeszowa, którzy utracili go w wyniku sekularyzacji w 1810 r. W okresie tym, w wyniku trzech wojen, prawie cały Śląsk przeszedł w posiadanie Prus. W XIX w. Bolków, dzięki osiedlonej tu rodzinie Kramstów staje się silnym ośrodkiem wyrobu i handlu lnem. W czasie ostatniej wojny hitlerowcy stworzyli w Bolkowie filię obozu koncentracyjnego Gross-Rosen. Żydowscy więźniowie z obozu AL. Bolkenhain zatrudniani byli przy naziemnej produkcji na rzecz przemysłu lotniczego Rzeszy Niemieckiej. Natomiast do drążenia podziemnych korytarzy zatrudniano jeńców radzieckich, których obóz znajdował się na terenie baraków gospodarczych. Śmierć wielu ofiar tego obozu upamiętnia pomnik na terenie tzw. Czerwonego Wzgórza w Wolbromku.

Szczęśliwie z zawieruchy wojennej miasto wyszło prawie nietknięte, a przybyli tu Polacy z różnych regionów znaleźli w Bolkowie swój dom.